یک نشریه معتبر علمی دو ایرانی را عامل تحولی نوین در دنیا معرفی کرد

به گزارش خبرگزاری مهر، پروفسور "باباک پرویز" تنها 34 سال سن دارد اما فناوری که وی ارایه کرده از جمله کاربردی ترین فناوری های دنیای مدرن شناخته شده است.

معمولا سیستم های میکروالکترومکانیک در ساخت کیسه های هوا و سایر تجهیزات مشابه به کار گرفته می شوند اما همواره این اعتقاد وجود داشته است تا از سیستم های میکروالکترومکانیک با ساختار پیچیده تر در تجهیزاتی از "ایمپلنت"های پزشکی گرفته تا تجهیزات پیشرفته جهت یابی استفاده شود. چنین ماشین آلاتی ممکن است شامل قطعاتی نظیر زیر حسگرها، موتورها و منابع مولد برق باشند. روش های تولید چنین قطعات متنوعی از نظر عقلی سخت و ناممکن به نظر می رسیده است که طی آن مونتاژ سیستم های میکروالکترومکانیک پیچیده در ابعاد بزرگ آن هم با یک هزینه منطقی دور از منطق می رسد.

                                                                        پروفسور پرویز بابک - دانشگاه واشنگتن

اما بابک پرویز استادیار مهندسی برق از کالج مهندسی دانشگاه دولتی واشنگتن روشی موثر برای همپوشانی تک قطعات و مونتاژ یک سیستم کلی در سیستم های میکروالکترومکانیک ارایه کرده است.

وی اخیرا از این تکنیک برای ساخت مدارهای تک سیلیکنی بر روی لایه پلاستیکی قابل انعطاف استفاده کرده است و این در حالی است که با استفاده از روش های فعلی چنین امکانی وجود نداشته است.

دستاورد پروفسور پرویز می تواند به بروز انقلابی در طراحی و ساخت نمایشگرهای قابل انعطاف، حسگرهای زیستی و صفحات خورشیدی ارزان قیمت ارایه شود اما پروفسور علی خادم حسینی نیز یکی دیگر از 35 مخترع برتر زیر 35 سال جهان بوده است.

به نوشته "تکنولوژی ریویو"، توانایی برای تولید بافت ها و ارگان های زنده در محیط های آزمایشگاهی امیدهای زیادی برای دانشمندان علوم پزشکی و درمانی ایجاد کرده است.

اما نگرش سنتی برای مهندسی بافت ها با مشکلی همچون عدم رفتار سلول های زنده در محیط آزمایشگاهی همانند رفتار آنها در محیط داخل بدن روبروست.

پروفسور علی خادم حسینی، استادیار علوم پزشکی و سلامت مدرسه پزشکی هاروارد امیدوار است تا فرآیند تولید بافت های مهندسی شده را با نگرشی ارتقا دهد که وی آن را با ساخت بافت ها با استفاده از "لگو" های زنده مقایسه کرده است.

                                                                  پروفسور علی خادم حسینی - دانشگاه هاروارد

به عنوان گام نخست برای تولید یک قلب، این محقق ایرانی سلول های ماهیچه قلبی را برای تولید ریسمانی کوچک و تپنده به صف کرد.

وی در ادامه این ریسمان ها را به پلیمر ژلاتینی با نقش حمایتی متصل کرد تا بلوک هایی را تولید کند که می توانند در نهایت صفحاتی از ماهیچه را خلق کنند که به تولید "قلب" منجر می شود.

این محقق ایرانی همچنین دیگر انواع سلول ها را به بلوک های سازنده اضافه کرده تا بافت حمایتی برای قلب تولید کرده باشد.